Του Βάσου Καραμπίλια
Την ώρα που τα πληκτρολόγια βγάζουν “καπνούς”, την ώρα που η Ποινική δικαιοσύνη απέκτησε και πάλι τιμητές και “άριστους” γνώστες αυτής, την ώρα που η ανθρωποφαγία έχει γίνει το αγαπημένο μας διαδικτυακό σπορ, καταθέτω λίγες σκέψεις με σεβασμό, χωρίς να θέλω να υποδείξω, να αντικαταστήσω, να ετυμηγορήσω.
Την Τρίτη με την προφυλάκιση παίχτηκε η τελευταία σκηνή ενός δράματος, από αυτά που τώρα τελευταία κάνουν δραματικά την εμφάνισή τους.
Όχι δεν ήταν ο κακός του εαυτός. Αυτός ήταν ο πραγματικός του εαυτός.
Όχι δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κάτι που αμαυρώνει στα μάτια μου την εικόνα του πατέρα, του γονιού, του συζύγου.
Αλλιώς την έχω αυτή την εικόνα και αυτό δεν θα αλλάξει εύκολα.
Όχι δεν είναι γυναικοκτονία. Δεν θέλω καν να το ακούω. Δεν το δέχομαι. Αυτή η λέξη υποτιμά την ωραιότερη παρουσία επί γης που είναι η γυναίκα. Είναι ανθρωποκτονία. Στυγερή, ξεδιάντροπη, άδικη.
Άλλωστε η γυναίκα δεν έχει ανάγκη από υπερασπιστές, από συνηγόρους, από ανούσιους σωματοφύλακες.
Η γυναίκα είναι άγγελος επί γης κυρίως ως μάνα και έτσι είναι και στους ουρανούς.
Μιλήστε, φωνάξτε, φύγετε. Είστε η αιτία για να γίνεται συνεχώς ο κόσμος μας καλύτερος.
Ο κόσμος γύρω μας δεν αλλάζει. Άλλαξε προς το χειρότερο ήδη.
Άλλαξε από τη στιγμή που η οικογένεια έχασε την ουσιαστικότητα του ρόλου της και οι χαρακτήρες των ανθρώπων μεταλλάχθηκαν στο βωμό ενός ακραίου ναρκισσισμού που μόνο κακό κάνει.
Άλλαξε από τη στιγμή που μέσα από την πλήρη κοινωνικοποίηση του διαδικτύου γίναμε αντικοινωνικοί.
Μία ωραία εμφάνιση, μία καλή δουλειά, μία πλασματική αποδοχή και στο μυαλό κάποιου γεννιέται εύκολα η ιδέα που λέει: Δεν φοβάμαι κανέναν, δεν υπολογίζω τίποτα, είμαι ικανός για όλα.
Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν είμαι ψυχίατρος και ούτε φυσικά φιλοδοξώ να γίνω. Αφήνω αυτό το βήμα στους καθ’ύλην αρμοδίους. Θα πρότεινα να κάνετε το ίδιο και όσοι δεν είστε νομικοί με ειδίκευση στο ειδικό ποινικό δίκαιο.
Άλλωστε αποφάσεις βγάζουν μόνο τα ποινικά δικαστήρια, όχι τα λαικά…
Άλλωστε η δημοκρατία μας δεν εκδικείται. Θέτει τις βάσεις, αξιολογεί και αποδίδει δικαιοσύνη.
Είναι άστοχο να πανηγυρίζουμε επειδή η αστυνομία έκανε με τον καλύτερο τρόπο τη δουλειά της.
Είναι επικίνδυνο να μιλάμε για κρεμάλες ως νοσταλγοί “μαύρων” εποχών.
Μία γνώμη μόνο. Η πραγματική έκτιση της ισόβιας κάθειρξης θα έπρεπε ήδη να έχει απασχολήσει εδώ και χρόνια την ελληνική έννομη τάξη.
Ήταν ένα όμορφο κορίτσι στη Ρόδο, ήταν ένα όμορφο κορίτσι στην ιστορία με το βιτριόλι, και τώρα ένας όμορφος άγγελος που θα προσέχει το μωρό της από ψηλά.
Μην περιμένετε να ανοίξει η κοινή γνώμη την συζήτηση για την καθολική έκτιση ποινής. Ο νομοθέτης οφείλει να την ξεκινήσει, να την εκτιμήσει και να λύσει τα χέρια του δικαστή, που πολλές φορές ανακοινώνει από την έδρα “ισόβια” ξέροντας ότι αν και το λέει δεν ισχύει.
Εγκλήματα στυγερά, εγκλήματα κατά παιδιών και εγκλήματα ναρκωτικών δεν έχουν άλλη ποινή παρά μόνο μία.
Δυστυχώς το ελληνικό δικαιϊκό σύστημα επιβάλλει “ισόβια” μόνο στα θύματα.
Οι όμορφοι στην ψυχή άνθρωποι, όταν φεύγουν γίνονται άγγελοι και πάντα συγχωρούν.
Αυτό το κορίτσι είμαι βέβαιος ότι ήδη συγχώρεσε το δολοφόνο της. Εύχομαι να συγχωρέσει και όλους εμάς…
*Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, μέλος του Μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων.
