Όλοι όσοι ζήσαμε αυτόν τον τιτάνιο αγώνα ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών, έχουμε έναν κόμπο στο στομάχι, που έγινε πέτρα ασήκωτη με την απόφαση της Φλώρινας.
Όλοι όσοι ξεκινήσαμε εκείνη την Κυριακή του Ιανουαρίου για τη Θεσσαλονίκη, αφήσαμε πίσω τους δικούς μας να ακούν τα κανάλια – ΑΝΤ1, SKAI, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις – να μιλάνε για “ακροδεξιούς, ρατσιστές και ξενοφοβικούς (!)”, ελπίζαμε, αλλά δεν περιμέναμε ένα τέτοιο ξέσπασμα, μια τέτοια κοσμοπλημύρα ιστορικών διαστάσεων. Κι όταν το μεσημέρι το μεσημέρι τα κανάλια κατάλαβαν ότι πρόκειται για λαοθάλασσα που δεν μπορούσαν ούτε να κρύψουν ούτε να αγνοήσουν, απολαμβάνοαμε τις προσπάθειες που έκαναν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα
Μόνο που τα κατάφεραν.
Αυτό είναι το πιο πικρό απ’ όλα, ότι τα κατάφεραν. Οι Έλληνες ξεχύθηκαν σ’ όλες τις πόλεις της χώρας, γυναικόπαιδα ποδοπατήθηκαν στο Πισοδέρι πνιγμένα από αέρια, ένα εκκατομύριο κόσμος κύκλωσε τη Βουλή, ο Μίκης έβγαλε τον πιο συγκλονιστικό λόγο αυτών των χρόνων, λευτερώνοντας οριστικά έννοιες απαγορευμένες και ξεσκεπάζοντας την κυρίαρχη στη χώρα μας έκφανση του φασισμού, την πιο επικίνδυνη, την πιο ύπουλη και ανελέητη, την αριστερόστροφη, και δείχνοντας ένα δρόμο αντίστασης που κανείς από τους ηγέτες αυτού του κράτους δεν πίστευε ότι διαθέτουμε, πάλεψε μαζί με το ένα ολόκληρο έθνος απέναντι στο αδιανόητο.
Κι όμως ηττηθήκαμε.
Η Συμφωνία έμεινε, οι συντελεστές της δηλώνουν περήφανοι, οι απώλεια της εξουσίας ΔΕΝ έγινε εξαιτίας του Μακεδονικού, αλλά εξαιτίας του Οικονομικού, η έλευση του Κορονοϊού, ο επακόλουθος ανόητος διχασμός, η γιγάντωση της απειλής από την Ανατολή και η έναρξη της κοσμοϊστορικής Νέας Μεγάλης Σύγκρουσης στις πεδιάδες της Ουκρανίας, έκλεισαν την πιο παθιασμένη στιγμή του Ελληνικού Πατριωτισμού των τελευταίων σαράντα χρόνων, με ένα θλιβερό μονόστηλο, στις μέσα σελίδες μια φυλλάδας από τη Φλώρινα:
Υπάρχει Μακεδονική γλώσσα πλέον και δεν είναι ελληνική.
Σύντομα θα υπάρξει και Μακεδονική μειονότητα. Ίσως να πάρει λίγα χρόνια, αλλά θα γίνει κι αυτή μαζί με τις άλλες που θα προκύψουν. Κι όταν οι μειονότητες γίνουν πλειονότητα, όταν η χώρα γίνει χώρος, όταν η λέξη έθνος γίνει βρισιά αντίστοιχη με το Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια, κι αρχίσουμε να ψάχνουμε τα “πως” τα “γιατί” και τα “διότι”, σ’ εκείνες τις μέρες θα γυρνάμε, που κοιτούσαμε Οικονομία αντί για Μακεδονία, Ιδεοληψία αντί για Αρχές, Δικαιώματα αντί για Υποχρεώσεις, Παρτίδα αντί για Πατρίδα.
Δε χάσαμε δοξασμένα όπως συνηθίζουμε να λέμε, χάσαμε αμετάκλητα, ντροπιαστικά, ξεψυχισμένα. Ίσως νά ‘ναι ο φόβος του Απέναντι και του Κακού που έρχεται, ίσως νά ‘ναι το ένστικτο μια κοινωνίας που ετοιμάζεται για θάλασσες άγριες, αλλά αυτή την ήττα, αυτή την ντροπή, δεν μας παίρνει να την ξεχάσουμε και δεν θα την ξεχάσουμε. Κάθε φορά που θα βλέπουμε τους “Μακεδόνες” να μιλούν Βουλγάρικα, κάθε φορά που θα βλέπουμε την “Μακεδονία” να παίζει στις οθόνες του πλανήτη θα τη νιώθουμε αυτή την ντροπή, είτε αριστεροί είμαστε, είτε Δεξιοί. Κι ίσως αυτή η ντροπή να είναι το τελευταίο δώρο που μας κάνει η Μακεδονία μας, ίσως αυτή η ντροπή να μας κρατήσει μακριά από την κατάντια που βρεθήκαμε στα χρόνια της Κρίσης, ίσως αυτή η ντροπή , μας κάνει στην επόμενη μεγάλη πρόκληση να σταθούμε όπως μας πρέπει και μας αξίζει: Ως Έλληνες και όχι ως Γραικύλλοι.
Με εκτίμηση
Αλέξανδρος Νάρης
ΥΣ. Η ώρα του απολογισμού δεν έχει φτάσει απλώς, έχει παρέλθει. Ο ρόλος των κομματικών εγκάθετων κι εκείνων που καπέλωσαν την εθνική προσπάθεια δοξαζόμενοι κι εν συνεχεία εξαφανιζόμενοι δεν χρειάζεται ούτε αποκάλυψη, ούτε ανάλυση. Αυτή τη φορά δεν θα ξεφύγουμε
