Γράφει η Στέλλα Καρατζόγλου
Οι άνθρωποι, έχουμε την τάση να ξεχνάμε εύκολα. Ξεχνάμε τι φορούσαμε την προηγούμενη Δευτέρα στην δουλειά, τι φάγαμε πριν τέσσερις μέρες, τι ψάχναμε στο σαλόνι χθες το βράδυ… Ξεχνάμε πόσα πολλά έχουμε… Πόσο χαρούμενοι είμαστε, ο καθένας για τα δικά του μέτρα και σταθμά. Ξεχνάμε την ηρεμία πριν την καταιγίδα.
Αλήθεια, τι κάναμε την προηγούμενη Τετάρτη στις 12 και δέκα το μεσημέρι; Αν ξέραμε ότι σε 6 λεπτά θα τρανταζόταν ο κόσμος μας και θα χανόταν η ηρεμία μας, τι θα κάναμε; Η απάντηση προφανής. Αυτό που κάναμε ακριβώς μετά τον σεισμό. Αφού βεβαιωθήκαμε ότι είμαστε καλά, αρπάξαμε τηλέφωνα στα χέρια και προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε με τους δικούς μας. Τρέξαμε να αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας έξω από τα σχολεία τους. Βεβαιωθήκαμε ότι τα ζωάκια μας είναι μαζί μας. Μόλις ξέσπασε η καταιγίδα, ψάξαμε τα σημαντικά μας.
Ο σεισμός με βρήκε στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, περιμένοντας να ανάψει το πράσινο φανάρι. Όταν άρχισε το βουητό και η γη να τρέμει, σκέφτηκα όχι γαμώτο, δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα. Αυτό ήταν! Γλιτώσαμε την πανδημία και θα πάμε από τον Εγκέλαδο; Και μόλις σταμάτησε το κακό, σήκωσα το κεφάλι και είδα ανθρώπους σαστισμένους, με τα κινητά στα χέρια να προσπαθούν να επικοινωνήσουν με οικογένεια και φίλους. Να βεβαιωθούν ότι όλα είναι καλά. Και τι χαρά; Όλοι οι άνθρωποι μας είναι καλά!
Ακολούθησαν πολλές ώρες που μείναμε έξω στον ήλιο, χωρίς μάσκα, διπλά σε γνωστούς ή αγνώστους που μοιράστηκαν την ίδια εμπειρία με εμάς. Ήμασταν πάλι άνθρωποι ανάμεσα σε ανθρώπους. Δίναμε το χέρι ο ένας στον άλλον. Ήμασταν καλά, όμως. Υγιείς και όλοι μαζί… Τι ωραίο το μαζί;
Και μαζί όπως είμαστε, τρομαγμένοι ακόμα, είπαμε θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Θα σταθούμε δίπλα σ’ όσους έχασαν τα σπίτια τους. Θα είμαστε ένα, για πρώτη φορά μετά από καιρό. Τώρα δεν μας χωρίζουν μικροπράγματα, γιατί είδαμε πόσο εύκολα χάνονται όλα. Οι γειτονιές ζωντάνεψαν, φωτιές άναψαν, εξαγνιστήκαμε από τον εγωιστή εαυτό μας. Βίαια μεν, λυτρωτικά δε.
Δεν είμαστε τίποτα μπροστά στο ξαφνικό, μπροστά στην δύναμη της φύσης. Είμαστε τα πάντα όμως, όταν γινόμαστε μια γροθιά. Και ας μας χρειαζόταν ένα γερό ταρακούνημα για να το καταλάβουμε αυτό. Με την ευχή να μην ξεχάσουμε ποτέ ξανά, πόσο σημαντικές είναι οι στιγμές και πόσο ασήμαντοι είμαστε εμείς. Να μην ξεχάσουμε ποτέ πόσο σημαντικό είναι να έχουμε τις πόρτες μας ανοιχτές σε όποιον μας χρειάζεται και τα χέρια μας ενωμένα. Να μην ξεχάσουμε το κλάσμα του δευτερολέπτου που μας χωρίζει από την καταστροφή.
Να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτό που έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης: Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε…
