Αν είσαι νέος άνθρωπος στην Ελλάδα της κρίσης, εκεί γύρω στα 24 με 35, σίγουρα θα έχεις δυο πτυχία να κρέμονται στους τοίχους, σίγουρα θα έχεις περάσει από ένα πρόγραμμα Voucher και αν δεν ετοιμάζεις βαλίτσες για κάποια ευρωπαϊκή χώρα που πληρώνει τις ικανότητες σου, τότε σίγουρα ανήκεις , είτε στους άνεργους που δουλεύουν ανασφάλιστοι για 30 ευρώ την εβδομάδα ή στους άλλους, τους << τυχερούς>>, που ασφαλίζονται 4ωρο ενώ δουλεύουν 12ωρο και φυσικά, παίρνουν τον βασικό μισθό.
Επειδή λοιπόν, όλοι εμείς βράζουμε στο ίδιο καζάνι, αποφάσισα να σας βρω και να μιλήσουμε για όλα όσα συμβαίνουν στον εργασιακό παράδεισο της Λάρισας. Για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων των εργαζομένων τα ονόματα έχουν αλλάξει. Γιατί ξέρετε, ο φόβος του να χάσεις ακόμα και αυτά τα 400 ευρώ, ενώ βρίσκεσαι στην πιο παραγωγική σου ηλικία, είναι ανίκητος…. Γιατί ξέρετε, η ντροπή να είσαι ακόμη ένας πτυχιούχος άνεργος στα 27 σου και να ζητάς χαρτζιλίκι από τους γονείς σου, είναι αβάσταχτη… Γιατί ξέρετε, το να μην μπορείς να κάνεις όνειρα, είναι η μεγαλύτερη αδικία που μπορεί να συμβεί σε ένα νέο άνθρωπο…
Ιωάννα, 26 ετών. Υπάλληλος σε κατάστημα ρούχων
<< Σπούδασα σε αξιοσέβαστο Πανεπιστήμιο της Πρωτεύουσας. Έκανα και ένα μεταπτυχιακό, γιατί ήθελα να εμβαθύνω στον κλάδο μου… Δούλευα τα τελευταία 3 χρόνια των σπουδών μου, γιατί ήθελα να είμαι παραγωγική. Όταν επέστρεψα στην Λάρισα ήμουν αισιόδοξη. Δεν ήθελα να πάω στο εξωτερικό. Δεν θεωρώ την φυγή, λύση… Μετά από 1 χρόνο επισήμως άνεργη, δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω χωρίς να κάνω τίποτα και χωρίς καμιά αισιοδοξία πια, άρχισα να δουλεύω όπου έβρισκα. Στην τωρινή μου δουλειά, είμαι απλά ένα κορίτσι που διπλώνει ρούχα… Καμιά πρόοδος, καμιά πρόκληση… Είμαι ένα ρομπότ που δουλεύει όσο του πουν και ζει μόνο τις Κυριακές, αν δεν είμαστε ανοιχτά… Θέλω να εξασκήσω αυτό που σπούδασα… Δεν θέλω να φύγω αλλά μεγαλώνω… Σε λίγο, θα θέλω να κάνω οικογένεια… Πως ακριβώς θα γίνει αυτό; Φοβάμαι και νευριάζω… Και δεν ξέρω τι πρόκειται να γίνει… >>
Μαρία, 30 ετών. Υπάλληλος σε κατάστημα τεχνολογίας
<< Έφτασα 30 και ζω με τους γονείς μου… Δεν έχω προσωπικό χώρο, δεν έχω σχέση, δεν έχω κάνει εκείνο το ταξίδι που ήθελα. Το μόνο που έχω, είναι πόνους στη μέση από την ορθοστασία και ένα ψεύτικο χαμόγελο μόνιμα στο πρόσωπο, γιατί αν δεν χαμογελάω μπορεί και να απολυθώ. Είμαι έτοιμη να τα παρατήσω, γιατί απλά νιώθω ότι ο κόπος μου, ο χρόνος μου, δεν ανταμείβονται. Έχω στείλει βιογραφικά για δουλειά σε Αγγλία και Κύπρο. Προς το παρόν περιμένω… Άπλα δεν έχω υπομονή πια.>>
Γιάννης, 24 ετών. Διανομέας
<< Ξεκίνησα να δουλεύω εδώ, μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο… Αλλά, τίποτα πιο μόνιμο από το προσωρινό… Δεν έχω εμπειρία σε κάτι άλλο και η αλήθεια είναι, ότι φοβάμαι να φύγω γιατί δεν ξέρω για πόσο θα μείνω χωρίς δουλειά… Είναι άσχημο να πρέπει να δουλεύεις σε τόσο δύσκολες συνθήκες και στο τέλος της ημέρας να έχεις πάνω σου 10 ευρώ και κάτι κέρματα… Ψάχνω συγχρόνως να βρω κάτι καλύτερο, αλλά δεν έχει βρεθεί κάτι μέχρι τώρα… Δεν θέλω να το βάλω κάτω, κάτι θα γίνει στο τέλος… Θα μείνω να το παλέψω…>>
Ήταν μια μικρή γεύση, απ’ όλα όσα μου είπαν. Απ΄ όλα, όσα ήξερα και εγώ… Δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος και δεν ξέρω τι γίνεται τώρα… Το μόνο που ξέρω, είναι ότι οι διαμαρτυρίες μας θα πρέπει να γίνονται για όλους αυτούς που ζουν μισή ζωή εξαιτίας της οικονομικής και κοινωνικής κατηφόρας αυτής της χώρας… Είναι τα παιδιά σου, οι φίλοι τους, οι μαθητές σου… Δεν είναι αριθμοί σε μια στατιστική… Είναι η κοπέλα που σου φτιάχνει τον καφέ κάθε πρωί ή ο νεαρός με τα φυλλάδια που δεν κάνεις τον κόπο να πάρεις… Είναι το μέλλον… Είναι η εξέλιξη και η ανάκαμψη… Είναι ο λόγος που αξίζει να πολεμήσεις… Όχι για σένα, όχι για προσωπικό όφελος… Για την κόρη σου, τον γιο σου… Για το καλό αυτού του τόπου…
Στέλλα Καρατζόγλου
