Της Φανής Γιαννιώτη
Οι ιδιοκτήτες του γραφείου τελετών Κολλάτος, τα αδέρφια Θάνος και Νίκος έχουν επιλέξει αυτό το επάγγελμα που ο περισσότερος κόσμος φοβάται ακόμα και να αναφέρει. Όλοι φτύνουμε τον κόρφο μας στην θέα μιας νεκροφόρας ή στο άκουσμα ενός θανάτου.
Τι συμβαίνει όμως όταν ένα γραφείο τελετών το έχουν δύο νέα και ωραία παιδιά; Δεν την λες και συνηθισμένη αυτή την εικόνα…
Ανεβάζουν φωτογραφίες στα Social Media ακομπλεξάριστοι, τρολάροντας το θάνατο, το επάγγελμα τους, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό και αποθεώνονται!
Είναι δύο νέα παιδιά γεμάτα ζωή, με χόμπι τις μηχανές και το γυμναστήριο που δεν κληρονόμησαν αυτό το επάγγελμα, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά το επέλεξαν!
Σαν άλλοι “Men in black” δίνουν την δικιά τους μοντέρνα “πινελιά” στη διαδικασία που αλλιώς την είχαμε συνηθίσει έως τώρα. Ενδοεπικοινωνία, πανάκριβα αυτοκίνητα για την συνοδεία στην τελευταία κατοικία, εντυπωσιακές εργαζόμενες στην είσοδο της εκκλησίας για υποδοχή των συγγενών και η τελετή αλλάζει!
Άραγε εξοικειώνεσαι ποτέ με τον θάνατο; Πως τους βλέπουν οι γυναίκες; Και άλλα πολλά… Διαβάστε τι έχουν να πουν στο ilarissa.gr:
– Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με αυτό το επάγγελμα;
Η απόφαση να ανοίξουμε μία τέτοια επιχείρηση πάρθηκε από κοινού με όλη την οικογένεια μας. Δεν είναι βλέπεις κάτι εύκολο και συνηθισμένο, οπότε κατόπιν ώριμης συζήτησης και σκέψης για το αν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε με ένα τέτοιο επάγγελμα, πήραμε την απόφαση να το ξεκινήσουμε. Στην αρχή ήμασταν κάπως επιφυλακτικοί, γιατί εγώ τότε ήμουν 22 ετών και ο αδερφός μου ο Νίκος μόλις 18, χωρίς καμία εμπειρία και μόνο από σεμινάρια που παρακολουθήσαμε σιγά-σιγά βελτιωνόμασταν και εξελισσόμασταν όσο περνούσε ο καιρός.
– “Ζοριστήκατε” στην αρχή ή εξοικειωθήκατε γρήγορα;
Ισχύει ότι κάθε αρχή και δύσκολη! Πόσο μάλλον σε ένα γραφείο τελετών που έχεις να κάνεις με τον πόνο και το θάνατο. Το δύσκολο κομμάτι για εμάς δεν πιστεύω ότι ήταν τόσο το να έρθεις σε επαφή με νεκρό, αλλά το πώς θα αντιμετωπίσεις τους συγγενείς του. Το πώς πρέπει δηλαδή να αντιμετωπίσεις έναν άνθρωπο, ο οποίος έρχεται να μιλήσει για την τελευταία τελετή του αγαπημένου του προσώπου, να τον παρηγορήσεις, να του φερθείς με ανθρωπιά και σεβασμό…
– Είστε δύο νέα και ωραία παιδιά. Πώς το αντιμετωπίζει ο κόσμος αυτό όταν σας βλέπουν στις κηδείες;
Τις περισσότερες φορές εντυπωσιάζονται, ίσως γιατί έχουν συνδυάσει το γραφείο τελετών με άλλη εικόνα και άλλη ηλικία. Παρόλα αυτά εμείς δεν προσέχουμε μόνο την εξωτερική μας εμφάνιση, αλλά δίνουμε μεγάλη έμφαση στη συμπεριφορά μας και στο να είμαστε επαγγελματίες.
– Πώς αντιμετωπίζουν οι γυναίκες την δουλειά που κάνετε; Το δηλώνετε από την αρχή;
Εννοείται ότι το δηλώνουμε από την αρχή! Εξάλλου η δουλειά δεν είναι ντροπή. Όχι μόνο οι γυναίκες αλλά οι περισσότεροι όταν ακούνε ότι κάνουμε αυτή τη δουλειά τους κινεί το ενδιαφέρον να μάθουν πώς γίνεται η όλη διαδικασία. Στα μάτια τους βλέπεις περισσότερο έκπληξη παρά φόβο.
– Πείτε μου ένα περιστατικό που σας έχει συμβεί και δε θα το ξεχάσετε ποτέ.
Υπάρχουν πολλά περιστατικά που σου κινούν το ενδιαφέρον σε αυτή τη δουλειά και τα περισσότερα που θυμάμαι ήταν στις αρχές, όταν πρωτοξεκινήσαμε. Πιστεύω ότι τα θυμάμαι πιο πολύ γιατί στις αρχές σε κυριεύει λίγο ο φόβος και ο θάνατος σαν ιδέα.
Όλα αυτά όμως είναι ταμπού που σιγά σιγά με τον καιρό περνάνε υποσυνείδητα σαν συνήθεια και δεν τα αποθηκεύει το μυαλό σου. Εξαιρούνται περιστατικά όπως το να είναι κάποιος νέος και να έχεις να αντιμετωπίσεις μία δύσκολη και φορτισμένη ψυχολογικά κατάσταση.
Γενικότερα κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει διαφορετικά τον θάνατο. Υπάρχουν περιστατικά που ήταν κάπως περίεργα, δεν μπορώ να αναφερθώ με λεπτομέρειες, αλλά νομίζω ότι αυτό συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα…
