Η δίκη των 7 του Σικάγο ★★★
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ (2020)
Σκηνοθεσία: Ααρον Σόρκιν
Ερμηνείες: Εντι Ρεντμέιν, Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, Μαρκ Ράιλανς
Παραμονές των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, άλλη μια ταινία έρχεται να υπενθυμίσει την ταραγμένη πολιτική ιστορία –και ιδιαίτερα τη βαρυσήμαντη δεκαετία του 1960– η οποία σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσε τη συλλογική συνείδηση της σύγχρονης Αμερικής. Ο βραβευμένος με Οσκαρ σεναριογράφος Ααρον Σόρκιν περνάει εδώ και πίσω από την κάμερα προκειμένου να αφηγηθεί την ιστορία των επτά κατηγορουμένων της δίκης που ακολούθησε τα αιματηρά επεισόδια κατά τη διάρκεια του συνεδρίου των Δημοκρατικών στο Σικάγο το 1968. Οι διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, που μετατράπηκαν σε ταραχές με την αμείλικτη αστυνομική καταστολή, έφεραν τους επτά στο δικαστήριο με την κατηγορία της συνωμοσίας, σε μία από τις πιο διάσημες δίκες στα αμερικανικά χρονικά.
Ο Σόρκιν «θυμάται» την επιτυχία του δικού του (σεναριακά) «A Few Good Men», στήνοντας ξανά ένα δικαστικό θρίλερ, με πολύ πιο έντονη ωστόσο αυτή τη φορά πολιτική χροιά και ντοκιμαντερίστικες πινελιές. Για να το πετύχει επιστρατεύει μία ομάδα πρωτοκλασάτων ηθοποιών, στους ρόλους των κατηγορουμένων αλλά και σε εκείνους των δύο αντίπαλων συνηγόρων (Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, Μαρκ Ράιλανς). Παράλληλα, καταφέρνει να μοντάρει με επιτυχία τη ροή της δίκης, που κράτησε σχεδόν έξι μήνες, με τα γεγονότα του Σικάγου –τα βλέπουμε σε διαδοχικά φλας μπακ– τα οποία σε ένα βαθμό είχαν τότε καταγραφεί και από τις κινηματογραφικές κάμερες.
Οσο για την ιστορική αναδρομή αυτή τα περιέχει σχεδόν όλα: την εξοργιστική αντιμετώπιση των προοδευτικών ανθρώπων της εποχής από την οργανωμένη πολιτεία, τις δικές τους εμφύλιες έριδες, την τραγικότητα ενός ατελέσφορου πολέμου και μια κοινωνία στα χαρακώματα, η οποία μοιάζει πολύ με τις σημερινές εικόνες που μας έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Συμπτωματικά και τότε οι ταραχές συνέβησαν παραμονές μιας κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης…
Στα υπόλοιπα, ο ρυθμός της ταινίας, ιδιαίτερα από ένα σημείο και έπειτα, είναι πολύ καλός και κλιμακούμενος προς το συγκινητικό φινάλε· από την άλλη κάποια κωμικά στοιχεία που μπαίνουν προφανώς για να ελαφρύνουν την αφήγηση, μάλλον στερούν περισσότερη ένταση και ειδικό βάρος από το σύνολο, ενώ και το πλήθος των βασικών χαρακτήρων είναι αρχικά αρκετά απαιτητικό για τον θεατή. Αξίζει να σημειωθεί πως τη διεύθυνση φωτογραφίας, η οποία καλείται να αναπαραστήσει την ατμόσφαιρα της εποχής, έχει ο Φαίδων Παπαμιχαήλ («Νεμπράσκα», «Κόντρα σε όλα»)· μαζί με τα καινούργια γυρίσματα χρησιμοποιούνται επίσης πλάνα αρχείου, ειδικά όσον αφορά το κομμάτι των διαδηλώσεων.
Πηγή: kathimerini.gr
