Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η χθεσινή συζήτηση με τίτλο «The Strong and the Weak» (Οι ισχυροί και οι αδύναμοι») με αντικείμενο την εξέλιξη της Δημοκρατίας στα 30 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Οι εντυπώσεις που επικρατούσαν στο τέλος της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν ότι τελειώνει η Ιστορία και αρχίζει μια νέα εποχή ελευθερίας και ευημερίας. Τελικώς, όμως, μια νέα γενιά αυταρχικών ηγετών ύψωσε τείχη εθνικισμού, φόβου και νοσταλγίας για την ψευδαίσθηση ενός πιο απλού παρελθόντος. Ποιο είναι το αντίδοτο σε αυτή τη νέα πραγματικότητα υποχώρησης της δημοκρατίας; Στη συζήτηση που συντόνισε ο Steven Erlanger, διπλωματικός ανταποκριτής για την Ευρώπη των New York Times, πήραν μέρος: Ο Andreas Bummel, γενικός διευθυντής, Democracy Without Borders, ο Elhadj As Sy, πρόεδρος του Ιδρύματος Κόφι Ανάν και πρώην γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Ερυθρού Σταυρού, και η Alison Smale, δημοσιογράφος, πρώην διευθύντρια της International Herald Tribune.
Ο κ. Erlanger αναρωτήθηκε μήπως η πτώση του Τείχους δεν ήταν το αποτέλεσμα της εκδήλωσης δυνάμεων που θα οδηγούσαν σε ένα big bang δημοκρατίας. Μήπως πίσω από την κατάλυση του ανατολικού αυταρχισμού βρισκόταν η ανάδυση ενός νέου εθνικισμού; Η κ. Smale απάντησε ότι «η δημοκρατία απαιτεί πολλή δουλειά» και ο κ. Bummel τόνισε ότι «χάθηκαν πολλές ευκαιρίες από το 1989, αλλά οι αρχές της ελευθερίας εξακολουθούν να είναι υπαρκτές». Ο κ. Elhadj As Sy πρόσθεσε ότι «η δημοκρατία δεν είναι μόνον η ιδεολογία, είναι συμμετοχή και τρόπος ζωής, είναι οι αναμονές των ανθρώπων για το μέλλον».
Ο κ. Erlanger επέμεινε: Εάν η παγκοσμιοποίηση απαιτεί παγκόσμια δημοκρατική συμμετοχή, μπορούν οι πολίτες σε διαφορετικές χώρες να πειστούν και να υποστηρίξουν μια «δημοκρατία χωρίς σύνορα»; Ο κ. Bummel, αρκετά αισιόδοξος, απάντησε ότι αυτό δεν είναι δύσκολο. «Οι άνθρωποι δεν είναι απογοητευμένοι από τη δημοκρατία, αλλά από τις επιδόσεις ορισμένων δημοκρατικών κυβερνήσεων, και αυτές οι επιδόσεις οφείλονται στην επίδραση δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό η παγκόσμια συμμετοχή είναι μια αναγκαιότητα». Η κ. Smale προχώρησε σε ένα βαθύτερο συμπέρασμα, υποστηρίζοντας ότι τα μηνύματα μιας οπισθοδρόμησης της δημοκρατίας δεν είναι πρόσφατα, αφού ήταν εμφανή στην Ευρώπη λίγα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους. «Ας θυμηθούμε ότι στην πρώην Γιουγκοσλαβία ξέσπασε πόλεμος και ότι η πόλη που συμβόλισε τον πόλεμο ήταν το Σεράγεβο. Ας θυμηθούμε ότι το Σεράγεβο ήταν η πόλη που φιλοξένησε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1994. Η πόλη αυτή καταστράφηκε το 1996 με τον πιο μεσαιωνικό τρόπο πολέμου, που είναι η πολιορκία. Επομένως, τα γεγονότα του 1989-90 στην Ανατολική Ευρώπη δεν ήταν το τέλος της Ιστορίας. Ηταν η αναγέννηση της Ιστορίας».
Πηγή: kathimerini.gr
